Kunstwerk: Anne-Mie Van Kerckhoven, Voor alle seizoenen, 2015 Literaire maker: Julie Cafmeyer VLAGGEN Het hadden hutten kunnen zijn, uitkijkposten, schandpalen, of iets anders dat een stad siert. Maar nee, het zijn vlaggen. Er zijn vele voordelen aan vlaggen die geen kleuren verbeelden van een land of van een stad. Ze kondigen een plaats aan die nog niet bestaat, een niemandsland, een tussenwereld. Ik wandel door de vlaggen en vraag me af: Hebben ze slogans nodig? Misschien slogans die de lustgevoelens van de passanten stimuleren. 'Hier glijden wij met onze groene tongen over elkaars lippen.' 'Hier bevredigen wij ons met stengels van bloemen.' 'Hier liggen wij naakt op het veld.' Zevenenzestig vrouwen die topless tussen de vlaggen liggen. Ik zeg maar iets. Slogans die ons gevoel naar avontuur versterken. Slogans die ons kalmeren. Of afbeeldingen? Playgirls, hanen, vleesetende planten. Dit veld, een vlucht van het lawaai van de stad die steeds weer vraagt wie wij zijn en wat wij hier komen doen. Ik zou me hier graag even leggen, even ontspannen. Naast vlaggen heeft dit veld ook ligstoelen nodig. En sterrenkijkers, bloemenzaden, altaren, botten van uitgestorven diersoorten, geheimzinnige reptielen, kinderen met de slappe lach, een gebed, dekens van de vacht van oeroude wezens, een bushalte, grootouders, een maankalender, dragqueens, droomdagboeken, geroosterde kippenpoten, een jacuzzi met modder. Dit veld, een kuuroord dat ruikt naar aarde en dode vogels, maar kijk naar boven, naar de vlaggen. De wind brengt de kleurvlakken in beweging. Wanneer de vlag verkleurd is door de zon kan je haar mee naar huis nemen. Zo wil de kunstenares het: dat je haar werk meeneemt. Een herinnering aan de plek waar niets een naam kreeg. Het niets. Een vlag zonder slogan, een stad zonder kleurencombinaties, een continent zonder missie. Heeft iemand al een slogan in gedachten? Ja, ik meen het, ik zal hier wachten tot je me iets geeft. Ik wacht. Na een kort onderzoek vond ik enkele overlevingsvoorwaarden van de kunstenares. Haar naam is AMVK. Zij maakte deze vlaggen en bedacht levensmotto's als: 'Laat ons de rust als een geschenk zien.' 'Laat ons zwelgen in zelfbeheersing en evenwicht.' 'Laat ons dansen zonder publiek. ' Ik wil dansen in dit onbestaande district, flirten in deze verborgen wijk, luisteren naar een middeleeuws sprookje. Ik wil water over je sproeien, in slaap vallen in deze achterbuurt, maar eerst wil ik een cocktail. Laat ons drinken en elkaar zo dronken mogelijk omhelzen. Geef toe dat het iets hoopvols heeft, iets spannends. Een feest op onbekend terrein. Een onderkomen waar niemand iets weet van onze problemen, onze identiteitscrisissen, onze schulden, onze romances, onze kinderen, onze diagnoses, onze carrières, onze conflicten. Een vrijplaats bedolven onder peuken, veren en glasscherven. Nadat de vlag te veel blootstelling kreeg aan het licht en is verbleekt, ligt hij in de museumshop. Neem hem mee in je bed, houd hem tussen je benen om verdere vergeling tegen te gaan. Was de vlag onder geen enkele omstandigheid, bewaar wat er van over is en denk aan woorden als expeditie, duisternis, gebied, uitwissing, kus, liefste, en denk aan wat je zag vandaag, op dit veld.